سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع “جهاد تبیین و ضرورت اصلاح برداشت های ناروا از دین”، جلسه هفدهم، سال ۱۴۰۱
یکی از اشتباهات رایج در مورد تلقی هایی که ما از دین داریم این است که دین را یک امر فردی تلقی می کنیم. حتی تفکیک بعد فردی و بعد اجتماعی دین هم تقریبا امری نادرست است. مسئله این است که ما چیزی جز رابطه فردی با خدا نداریم. این رابطه فردی ما با خدا از دالان ارتباطی که ما با اجتماع داریم گذر می کند. یک مراحلی از سیر و سلوک ما از متن جامعه می گذرد. این جامعه از خانواده شروع می شود تا فامیل و همسایه ها و رابطه با کلیت امت اسلامی و بعد رابطه با کلیت جامعه بشری. حتما ما مسیرمان در راه رسیدن به خدا از دل جامعه می گذرد و هرکسی در هر مقطعی متوقف شود در واقع در دینداری خودش توقف کرده است. وقتی که انسان در متن جامعه شروع کند به مقرب شدن به خدا به اوج حلاوت و شیرینی دینداری می رسد. نباید گفته شود که بعد فردی و بعد اجتماعی، اصلا هیچ وقت بعد فردی یا بعد اجتماعی مطرح نیست. بعد اجتماعی شامل دو مرحله است. مرحله اول شامل ارتباط با افرادی که اطراف مان هستند می شود که به آن اخلاق گفته می شود، اخلاق به معنای آدابی است که انسان در جامعه با ارتباط به افراد دیگر باید رعایت کند. مرحله دوم شامل ارتباط انسان با کلیت جامعه است و احساس مسئولیت نسبت به جامعه است و معمولا کسانی که در مسیر دینداری متوقف می شوند، به اخلاق اجتماعی نمی پردازند، این مسئله هم دو علت دارد یا مغرور و متکبر هستند یا انسانهای حقیری هستند. مشارکت سیاسی به معنای حساسیت نسبت به قدرت در جامعه است. یکی دیگر از برداشت های نادرست از ذین این است که ما گمان می کنیم تمام قسمت های دین واضح است در حالیکه اینطور نیست. قرآن، کلام پیامبر و اهلبیت همه نیاز به تدبر دارد و بی تدبر قابل فهم نیست بخاطر همین هم خدا در قرآن توصیه به تدبر می کند.
دریافت
