اگر هر محله یک امام مثل آقاسید حسین موسوی داشته باشد، مسجد دوباره می‌شود مدرسه زندگی، خانه تربیت، پناه مردم، و نقطه شروع پیشرفت.
به‌گزارش خبرنگار روابط عمومی بنیاد هدایت، حجت الاسلام یاسین حسن‌زاده راهیار منطقه‌ای بنیاد هدایت در یادداشتی به روایت فعالیت‌ها و خدمات یکی از مساجد شاخص شهرستان تهران پرداخت که در ادامه می‌خوانید:
دیروز توفیق داشتیم همراه استاد عزیزم حاج آقای محلاتی و همسنگران عزیزم در راهیاری تهران به یکی از مسجدهای شاخص شهر واوان سر بزنیم؛ جایی‌که محلی برای عرضه مستقیم تولیدات خانگی به دعوت امام مسجد از نمازگزاران و اهل محل برای خرید از آن‌ها و تقویت پیوندهای ایمانی بود.
وقتی قدم گذاشتیم داخل حیاط مسجد، اولین چیزی که به چشم می‌اومد بساط ساده و باصفای خانم‌های محل بود؛ بساطی برای روزی حلال، برای کمک به خانواده‌ها، برای اینکه هیچ‌کس زیر بار سختی تنها نمونه.
اما ما خوب می‌دونستیم ریشه این اتفاق کجاست؛ همه این‌ها نتیجه نگاه بلند و همت یک امام دغدغه‌مند بود؛ آقاسیدحسین موسوی عزیز و باصفا.
ما از طرف بنیاد هدایت رفته بودیم تا هم خداقوتی بگیم، هم از نزدیک مدل کارش رو تجربه‌نگاری کنیم.
همین که در فضای مسجد قدم می‌زدی، آدم می‌فهمید اینجا فقط محل نماز نیست؛ محور زندگی محله است، محل امیده پایگاه تمام کارهای نیک هستش.
چشم که می‌چرخوندی، پشت سرمون صدها درخت زیتون دیده می‌شد؛ درخت‌هایی که آقاسید خودش تهیه کرده و به مردم داده تا بکارن، تا محله سبز بشه، تا رزق بلندمدت مردم تأمین بشه. امروز محله پر شده از درخت‌های بارور.
همین‌طور که با آقاسید صحبت می‌کردیم و مردم از کنارمون رد می‌شدن، هوای مسجد پر بود از آرامش و حرکت. داخل مسجد، یک مدرسه خوب برای بچه‌ها ساخته؛ (راه انقلاب) جایی که درس، تربیت، اخلاق و رشد کنار هم معنا پیدا کرده.
و هیئتی که برپا کرده فقط هیئت عزاداری نیست؛ پایگاه جهاد تبیین است، مرکز کارهای خیر و حل مشکلات مردم، محل رسیدگی به خانواده‌ها و برنامه‌ریزی برای آبادانی محله.
کنار این بساط‌ها، کنار درخت‌ها، کنار صدای کار و زندگی، آدم معنای واقعی مسجد را لمس می‌کرد؛ اینکه مسجد یعنی امید، یعنی تکیه‌گاه محله، یعنی جایی که دین و زندگی از هم جدا نیستند.
آن روز با خودم گفتم: اگر هر محله یک امام مثل آقاسید داشته باشد، مسجد دوباره می‌شود مدرسه زندگی، خانه تربیت، پناه مردم، و نقطه شروع پیشرفت.
این‌ها فقط کارهای یک امام محله نبود؛ این‌ها نشانه‌های مردی بود که تصمیم گرفته کنار مردم زندگی کند، نه فقط کنار محراب.
