سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع “جهاد تبیین و ضرورت اصلاح برداشت های ناروا از دین”، سال ۱۴۰۱
خلاصه جلسه پنجم: وقتی در مقام آموزش دین به جوانان یا نوجوانان هستیم، اینگونه دین را تعلیم می دهیم و در مرحله اول می آییم و ثابت می کنیم که خدا هست. اما مواجهه یک انسان با این روند آموزشی قابل تأمل است. وقتی که وجود خدا را برای جوانان و نوجوانان اثبات کردیم، حالا می آییم و میخواهیم عدل خدا را اثبات کنیم و بعد هم نبوت، امامت و لزوم اطاعت از امام را هم برایش اثبات می کنیم و در مرحله آخر هم معاد را برای او اثبات می کنیم. این روند آموزشی رایج است اما این روش آموزش روش نامناسبی است و تلقی ای که نسبت به دین ایجاد میکند، تلقی نادرستی هست و موجب دین گریزی و دین ستیزی میشود. کسانی هم که این مدل آموزش را بپذیرند یا مغرور به دینداری خودشان می شوند و یا مرعوب دین میشوند و یا دچار پذیرش کاذب دین می شوند. اما در این مدل از فرآیند آموزش دین، نیاز انسان مطرح نمیشود. این نوع آموزش دین، تصویری از دین می دهد که گویا دین یک امر تحمیلی است. تلقی غلط از دین در فضاهای مختلف کشور تغییرات عمده ایجاد میکند. ما باید در فرآیند آموزش دین از معرفی انسان و نیازهای انسان شروع کنیم. دین گریزان به صورت ناخودآگاه متوجه میشوند که در دل دینداران یک غروری است و به همین دلیل از دین گریزان تر می شوند و از طرف دیگر خود دین گریزی ناشی از تلقی تحمیلی بودن دین است. آغاز دین شناسی خیلی مهم است، چون آغاز است که تلقی به انسان میدهد. انسان اگر اهل مراقبه باشد به تقوا هم می رسد. باید به انسان مراقبه بیاموزیم. تلقی عقیدتی بهصورت زیادی و نابجا داشتن از دین، سم مهلک است. نیاز انسان و نیاز جامعه به دین باید محرز باشد. آموزش دین به صورت عقیدتی، قبل از اینکه نیاز انسان به امام را به انسان ثابت کند، اطاعت از امام را به اثبات می رساند.
دریافت جلسه پنجم